• Dla rodziców

        • Nagłówek

        • Apel Twojego Dziecka wg Janusza Korczaka

          • Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego czego się domagam. To tylko próba z mojej strony.
          • Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.
          • Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko Ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jeszcze jest możliwe.
          • Nie rób ze mnie większego dziecka niż jestem. To sprawia, że przyjmuję postawę głupio dorosłą, żeby udowodnić, że jestem duży.
          • Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
          • Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
          • Nie wmawiaj mi, że błędy które popełniam są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości
          • Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. Czasami mówię to, by przyciągnąć Twoją uwagę.
          • Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i zrobię się głuchy.
          • Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie zawiedziony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
          • Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
          • Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
          • Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i tracę całą swoją wiarę w ciebie.
          • Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić Cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
          • Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
          • Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia.
          • Nie wyobrażaj sobie, że przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej Ci się nie śniło.
          • Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
          • Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem jak trudno dotrzymywać mi kroku w tym galopie, ale zrób co możesz, żeby się udało.
          • Nie bój się miłości. Nigdy.

           

          Apel Twojego Dziecka inspirowany jest tekstami Janusza Korczaka

           

          Co działa na nasze dzieci?

          Rodzice raczej krytykują za niewłaściwe zachowania aniżeli chwalą za właściwe.

          Pamiętajmy jednak, że im więcej pochwał tym większa motywacja naszego dziecka do zmiany zachowania na pożądane.

          Jak efektywnie nagradzać:

          • Chwalić specyficzne formy zachowania

          • Nadać zachowaniu “etykietkę”. Pochwały takie jak "dobrze!" i "dobra robota!" czasem pomagają, ale są zbyt ogólne [zob. pkt wyżej]

          • Chwalić ZARAZ PO wystąpieniu pożądanego zachowania

          • Być konsekwentnym

          • Unikać uwag krytycznych (np. "Super, że zrobiłeś pracę domową przed obiadem. Nie możesz robić tego częściej?")

          • Zwracać się do dziecka tonem pełnym entuzjazmu

          Ale jak aktywnie ignorować niepożądane zachowania naszych dzieci?

          • Unikaj reagowania na dziecko jak tylko pojawi się niewłaściwe zachowanie

          • Aktywne ignorowanie to: unikanie werbalnych lub emocjonalnych reakcji, kontaktu wzrokowego, ekspresji twarzy i ciała itp.

          • NIGDY nie ignoruj zachowania niebezpiecznego, mogącego spowodować zranienia

          • Staraj się ignorować takie zachowania jak:

          - prowokujące lub pełne złości słowa skierowane do rodziców

          -  „złe miny”, przewracanie oczami lub ironiczny uśmiech

          - drwienie, wyśmiewanie się lub złośliwe naśladowanie

          • Pochwal dziecko, gdy akceptuje wybrane przez ciebie właściwe zachowanie (np. "Dziękuję, że zrozumiałeś, że teraz nie czas na lody. Jesteś dobrym słuchaczem!").

          Techniki timeout

          Celem techniki timeout jest przerwanie niewłaściwego zachowania dziecka oraz zastosowanie konsekwencji (“kary”) polegającej na deprywacji uwagi. Timeout powinien być stosowany w cichym, pozbawionym bodźców pokoju i powinien trwać tylko kilka minut. Procedura timeoutu powinna być jak najbardziej przewidywalna dla dziecka – gdzie ma zostać i ile czasu. Bardzo ważne jest postępowanie zgodne z regułami. Na przykład jeśli timeout ma trwać 3 minuty, a dziecko po 2 minutach zachowuje się zgodnie z oczekiwaniami i prosi o wcześniejsze zakończenie, nie należy ulec tej prośbie. Po rozpoczęciu timeoutu rodzice aktywnie ignorują zachowania dziecka (patrz wyżej).

          Inne techniki

          Dzienniczek zachowań. Żelazne reguły:

          • Wybrać tylko jedno zachowanie, które będzie zmieniane w danym czasie

          • Ustalić z dzieckiem, co należy zrobić by zdobyć gwiazdkę, naklejkę lub inny symbol umieszczany w dzienniczku

          • Zaangażować dziecko w podejmowanie decyzji o nagrodzie

          • Zamieszczać w dzienniczku gwiazdki/naklejki/symbole i dawać nagrodę przynajmniej raz w tygodniu

          Opracowała mgr Anna Michalak

           

          Jak pomagać dziecku w nauce? Jak motywować dziecko do nauki?

           

          Wśród wszystkiego, co cenimy jako ludzie, pomyślność naszych dzieci wydaje się szczególnie ważna, jeśli nie najważniejsza.

          Czas biegnie nieubłaganie szybko. I oto dziecko kończy siedem lat i staje u bram szkolnych. W domu dziecka podejmującego naukę w szkole, panuje podniosły nastrój. Przygotowano już wyprawkę szkolną. Oto nadchodzi dzień  1  września i dziecko przekracza próg szkolny, zaczynają się pierwsze zajęcia i pojawiają się ... pierwsze sukcesy i pierwsze porażki.

          Rozwój zainteresowania nauką i motywacją do spełniania obowiązków szkolnych zależy głównie od zainteresowania się rodziców tym, co dziecko robi w szkole. Jeśli rodzice będą pytać co ciekawego robiono w szkole, podziwiać zapisy w zeszycie, prosić, aby przeczytało fragment, którego się nauczyło - a to wszystko będzie poparte pochwałami - wtedy uczeń będzie czuł satysfakcję z własnych osiągnięć i chętniej będzie pogłębiał wiedzę.

          Organizacja czasu wolnego dziecka ma bardzo duże znaczenie dla prawidłowego jego rozwoju.

          Bez pomocy rodziców we właściwym zaplanowaniu i zorganizowaniu dnia, dziecko szybko się zniechęci, gdyż nie poradzi sobie z organizacją czasu. Zacznie mu się wydawać, że nauka zajmuje mu cały dzień, i traci możliwość do zabawy. Ignorując naukę będzie nawarstwiał zaległości i coraz bardziej zniechęcał się do obowiązku szkolnego. Zadziała mechanizm „błędnego koła”. Mając zaległości, będzie otrzymywał negatywne oceny, a to spowoduje niezadowolenie rodziców i krytykę metod szkolnych. Dziecko przekonane tym, że szkoła jest niesprawiedliwa, tym bardziej przestanie się uczyć. Rodzice powinni zwrócić uwagę na racjonalny podział czasu, którego największą część należy przeznaczyć na odrabianie lekcji i naukę, następną na zajęcia gospodarcze i wreszcie na inne zajęcia dowolne, związane z zainteresowaniami dziecka. Oczywiście bardzo ważny jest czas, który uczeń powinien poświęcić wypoczynkowi po pracy w szkole.

          Dziecko powinno mieć zapewniony skromny chociaż, ale stały kącik dla swojej pracy, gdzie bez problemu będzie mogło rozłożyć przybory do nauki, książki i zeszyty. Należy od początku przyzwyczaić dziecko do uczenia się w pewnych, stałych godzinach, w czasie gdy w mieszkaniu panuje spokój i cisza. Niektórzy rodzice prowadzą z dzieckiem w czasie odrabiania lekcji rozmowę, odrywając je od nauki, wydając co chwilę różne polecenia do wykonania. Są też tacy, którzy uważają, że dziecko może odrabiać lekcję słuchając radia, oglądając telewizję, lub przebywać w pomieszczeniu, w którym inni to robią. Sytuacja taka sprawia, że dziecko nie potrafi skupić uwagi na słowach. Nie w pełni rozumie treść przeczytanego teksty, gdyż dla niego ważne są przesuwające się obrazy.

          Dzieci często korzystają w swojej pracy z pomocy komputera. Komputer jest bardzo przydatną do nauki zdobyczą techniki. Jednak niekontrolowana zabawa dzieci komputerem może mieć wręcz przeciwny skutek- uniemożliwić myślenie na poziomie abstrakcyjnym, może być „złodziejem czasu”, gdyż dziecko, zajęte ciekawą grą, nie zdąży odrobić zadania domowego, przeczytać lektury. To samo dotyczy częstego oglądania telewizji, gdyż odciąga to dziecko od samodzielnego myślenia, zniechęca do wysiłku umysłowego, powoduje zniechęcenie do czekających obowiązków szkolnych.

          Nie ulega wątpliwości, że uczniom mniej zdolnym należy pomóc, ale to nie znaczy, że należy mu szkodzić przez codzienne odrabianie za niego zadań domowych. Pomoc ze strony rodziców musi być właściwa i przemyślana, nie może to być wyręczanie dzieci z ich obowiązków. Chcąc pomóc dziecku, rodzice powinni zwrócić jego uwagę na rzeczy, których nie zauważyło, pomóc w rozwikłaniu problemu, naprowadzić ale nie robić za dziecko.

          Pomagając dziecku w nauce, rodzice będą zorientowani w ich uzdolnieniach i brakach oraz zapobieganiu w porę zaległościom w nauce.

          Podsumowując, aby pomóc dziecku w nauce, należy przestrzegać następujących zasad:

          - dziecko powinno wykonywać zadania domowe codziennie o tym samym czasie, po obiedzie i odpoczynku,

          - wykonywanie zadań domowych powinno odbywać się stale w tym samym miejscu, w ciszy i spokoju,

          - przed przystąpieniem do wykonywania zadania dziecko powinno uporządkować swoje miejsce pracy i przygotować potrzebne pomoce i przybory,

          - dziecko powinno najpierw wykonywać zadania trudniejsze a potem pozostałe,

          - podczas wykonywanej pracy nie należy odrywać dziecka od niej, rozmawiać z nim na inne tematy, wydawać poleceń,

          - dziecko powinno po każdych 45 minutach pracy robić 5-10 minutowe przerwy, nie należy robić zadania za dziecko tylko z dzieckiem,

          - po wykonaniu każdego zadania, wymagającego od dziecka wysiłku, należy je pochwalić, należy wytworzyć w domu odpowiednią atmosferę poszanowania nauki i wykształcenia.

          O jakości uczenia i wychowania dzieci decydują: nauczyciele, sami uczniowie i rodzice. Każdy z nich jest bardzo ważny. Jaka jest rola rodziców? Bez ich aktywności edukacja dziecka nie będzie udana.

          Oto kilka refleksji na temat, jak rodzice mogą pomóc dziecku w nauce.

          1. Interesuj się postępami dziecka.

          Sama obecność rodziców na zebraniu w szkole jest dla dziecka bardzo istotna. Świadczy bowiem o zainteresowaniu problemami syna, czy córki, o tym, że są dla rodziców ważni. Jednak równie ważne jest zachowanie ojca, czy matki po przyjściu do domu i sposób przekazania informacji o zebraniu. Dziecko oczekując na powrót rodzica z wywiadówki przeżywa duży stres i to nie tylko to, które ma coś na sumieniu. Po powrocie do domu  spróbujmy powstrzymać emocje. Przekraczając próg domu nie krzyczmy np.

          - „koniec z telewizja  dopóki nie poprawisz ocen” itp.

          - znajdźmy czas na rozmowę

          - nie zaczynajmy od informacji negatywnych.

          - mówmy o swoich odczuciach. Np. miło mi było, gdy pani Cię pochwalił

          - zmartwiło mnie Twoje zachowanie w szkole.

          - gdy są problemy- wspólnie ustalmy ich rozwiązanie

          2. Wspieraj, ale nie wyręczaj.

          Rodzice nie muszą na nowo uczyć się tego, co dziecko w szkole. Naukę pozostawmy dzieciom. Rodzice maja dziecko wspierać. Częstym problemem jest odrabianie pracy domowej. Domowe popołudnia to poligon: „ kiedy masz zamiar odrobić lekcje?”, „ zabierz się w końcu do odrabiania zadań” itp. Praca domowa angażuje trzy strony: rodziców, nauczyciela oraz dziecko. Każda ze stron ma własne zadania i obowiązki. Rodzice często za bardzo się angażują. Myślą, że w ten sposób pomagają dziecku, ale brną w ślepą uliczkę, bo dzieciom coraz mniej zależy na odrabianiu lekcji.

          Pomagając dziecku w odrabianiu zadań domowych nie należy wyręczać dziecka. Należy wdrażać go do samodzielnej pracy. W procesie uczenia się ważną rolę odgrywa samokontrola wykonanej pracy. Chodzi w niej o to, aby dziecko samo odkryło swoje błędy i samo je poprawiło.  Należy dziecko przyzwyczajać do podejmowania wysiłku, do pokonywania trudności, wtedy uwierzy we własne możliwości,  a także uczy się rozwijać swoje uzdolnienia, a przede wszystkim uczy się odpowiedzialności za swoje postępowanie.

          Pomagamy jedynie dziecku mniej zdolnemu, którego rozwój umysłowy jest nieco słabszy (stwierdzona badaniem psychologicznym inteligencja poniżej normy), a także dziecku które rozwija się nie harmonijnie z powodu opóźnionego rozwoju spostrzegania wzrokowego słuchowego z wadami wymowy. Najlepiej, gdy pomoc będzie ukierunkowana przez pedagoga, psychologa lub logopedę.

          3. Mądrze motywuj.

          W procesie szkolnego uczenia się motywacja odgrywa duża role. Jest siłą pobudzająca do nauki, zdobywania wiedzy, rozszerzania zainteresowań. Kiedyś uważano, że groźba pasa lub awantury zmotywuje do nauki. Od kar lepsze są nagrody, ale stosowanie ich musi być ostrożne. Złotym środkiem jest drobna nagroda, np. w postaci uznania rodziców, pochwały. Dziecko będzie miało poczucie, że rodzice interesują się jego życiem. Chwaląc dziecko stosujmy tak zwaną pochwałę opisowa tzn. nie mówmy wprost: jesteś grzeczny, jesteś mądry, bo taka pochwała wprawia w zakłopotanie. Spowodujmy, by dziecko tak samo pomyślało o sobie mówiąc, co widzimy, co czujemy.

          5. Doceniaj osiągnięcia dziecka

          Warto rozróżnić tu dwa pojęcia: osiągnięcia a stopnie. Często pytamy dziecko po powrocie do domu: „co dziś dostałeś”, a powinniśmy zapytać: „czego się dziś nauczyłeś”. O ile łatwo jest doceniać osiągnięcia dziecka, które otrzymuje dobre stopnie, to gorzej jest z dzieckiem, któremu kłopoty w nauce. Na początku warto się zastanowić, czy niepowodzenia w nauce nie są objawem jakiejś przyczyny. Jest różnica miedzy dzieckiem, które nie chce się uczyć, a takim, które uczy się wolno i nie jest w stanie zrobić tego, co się od niego wymaga. W rozpoznaniu problemu może pomóc rozmowa z wychowawca, czy pedagogiem szkolnym, a także badanie w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej. Gdy rozpoznamy naturę trudności, wspólnie zastanówmy się nad rozwiązaniem problemu.

          6. Nie pozwól dziecku, by źle mówiło o sobie.

          Często mamy okazje słyszę, )e dziecko źle mówi o sobie: „jestem głupi”, „nie dam rady”, „i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu. Zastanówmy się skąd się to bierze. Czasem nieświadomie nadajemy dziecku etykietkę i tak o nim myślimy: „ten jest zdolny, ten powolny, ten zapominalski”. Sprawiamy, że dziecko tak zaczyna myśleć o sobie. A przecież każde dziecko może być postrzegane jako osoba o wielorakich cechach: raz nieśmiała, raz hałaśliwa, raz powolna i zamyślona, a raz szybka i zdecydowana, ale nigdy niejednakowa, zawsze mająca szanse rozwoju. Jak uwolnić dziecko z przypisanej mu roli?

          a) poszukać sposobu zaprezentowania dziecku innego obrazu jego osoby

          b) stworzyć sytuacje, w której dziecko może zobaczyć siebie w innym świetle

          c) pozwolić dziecku usłyszeć, jak mówimy o nim cos pozytywnego

          d) określić wzór zachowania, jakiego oczekujemy

          e) przypomnieć dziecku jakieś poprzednie osiągnięcia

          f) powiedzieć, jakie są nasze odczucia i oczekiwania

          Opatrywanie dzieci etykietkami ogranicza ich nadzieję, marzenia i możliwości. Pięknie jest to ujęte w słowach: „Kto wie kim każdy z nas mógłby się stać, gdyby choć jedna osoba uwierzyła w nas na tyle, by pomóc nam zbadać niezbadaną cząstkę naszej osobowości”. Przyczynami „leku przed niepowodzeniem” są również uogólnienia wynikające z wcześniejszych doświadczeń. Dzieci manifestujące lek przed porażką częściej doznawały niepowodzeń niż sukcesów, a ich porażki były eksponowane przez innych. Ich lęk przed porażką jest wynikiem specyficznego typu oddziaływań:

          - zakazów („jak nie potrafisz, to nie rób”)

          - zagrożeń („jeżeli tego nie zrobisz, to…”)

          - powstrzymywania(„zostaw, niech to zrobi ktoś inny”)

          - akcentowania słabych stron(„myślenie nigdy nie było twoja mocna strona”)

          - eksponowania niepowodzeń („ ty jak zawsze nic nie umiesz”)

          Lek przed niepowodzeniem powoduje u tych dzieci występowanie tendencji do rezygnacji, formułowania niskich aspiracji i niskich oczekiwań, do unikania zadań czy wręcz wagarowania.

          7. Buduj w dziecku poczucie własne wartości

          Dziecko będzie pozytywnie myślało o sobie, gdy będzie miało poczucie własnej wartości. Zadaniem rodziców jest pomóc znaleźć swoje silne strony i nauczyć dzieci wykorzystywać je do zdobycia całej satysfakcji, jaka mogą przynieść. Nazywane jest to procesem kompensacji i oznacza równoważenie słabości poprzez maksymalne wykorzystanie swoich silnych stron.

          Rola rodziców jest pomóc wykształcić w dziecku energię i inicjatywę by zrekompensować poczucie niskie wartości, by znaleźć sposób zrównoważenia swojej słabości, by dziecko myślało: „może nie jestem najlepszym uczniem w klasie, ale najlepiej śpiewam, czy gram w piłkę”. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania, bo wówczas często jedynym źródłem poczucia własnej wartości jest akceptacja grupy rówieśniczej.

          Wiara we własne możliwości może zaprowadzić na sam szczyt, a jej brak powoduje utratę mnóstwa fantastycznych okazji do nauki, zabawy, poznania ciekawych ludzi.


          Warunki, których spełnienie może być warunkiem sukcesu:

          1.dziecko winno mieć w domu stałe miejsce do nauki – najlepiej, jeżeli będzie to własny pokój i własne biurko

          2.jeżeli w domu jest kilkoro dzieci do jednego biurka należy ustalić godziny pracy

          3.należy pamiętać aby nie odrywać dziecka od pracy nad lekcjami

          4.wysokość biurka i krzesła dostosować do wzrostu dziecka

          5.światło powinno padać od strony lewej lub z


          Kiedy dziecko nie powinno odrabiać zadań domowych?

          1. Od razu po zakończeniu lekcji w szkole, ponieważ dziecko ma prawo czuć się zmęczone. Czasami wystarczy pół godziny lub godzina wytchnienia.

          2. Bezpośrednio po obfitym posiłku, zwłaszcza głównym tj. obiedzie, kolacji – ponieważ organizm nastawiony jest na trawienie.

          3. Późnym wieczorem, po godzinie 20 – 21.


          Od którego przedmiotu zaczynać odrabianie lekcji?

          Wybór uzależniony jest od uzdolnień i zainteresowań dziecka oraz od jego właściwości psychicznych.. Dzieci pracujące szybko i energicznie, ale łatwo męczące się od przedmiotu najtrudniejszego dla niego na koniec niech zostawi łatwe. Dziecko które ma trudności z zabraniem się do pracy powinno zaczynać od przedmiotu, który lubi lub zadania łatwego, po to aby nie zniechęciło się od razu do lekcji. Dziecko mające lepszą pamięć wzrokową powinno uczyć się z podręcznika lub notatek, pomocne dla niego będą podkreślenia, linie faliste, kolorowe, główne myśli umieszczone w ramkach.

          Dziecko o przewadze pamięci słuchowej zapamiętuje przede wszystkim elementy słuchowe, dużo więc korzysta uważając na lekcjach, wykorzystując zapamiętane informacje i objaśnienia nauczyciela. W domu powinno uczyć się głośno albo słuchać tekstu czytanego przez inną osobę.

          Rodzice bardzo starają się i w ich mniemaniu spełnili wszystkie warunki, które powinny zapewnić dziecku same sukcesy a tu... same niepowodzenia. Najogólniej możemy wyodrębnić dwie grupy czynników, które decydują o powodzeniu w nauce szkolnej:

          - wewnętrzne - związane z rozwojem fizycznymi psychicznym dzieckiem, z jego indywidualnymi właściwościami.

          - zewnętrzne - na które składają się warunki życia dziecka, oddziaływanie otoczenia, także opieka i praca wychowawcza jaką zapewniają i dom, i szkoła.

          Wśród elementów warunkujących powodzenie w nauce należy wymienić:

          • stan zdrowia i rozwój fizyczny dziecka
          • rozwój motoryczny, umysłowy i emocjonalny
          • rozwój zainteresowań zarówno przedmiotami nauki jaki zainteresowań poza szkolnych
          • atmosfera panująca w domu
          • tryb życia, organizacja codziennych zajęć, w szczególności przygotowanie zadań domowych
          • Dobry stan zdrowia dziecka stanowi podstawowy warunek osiągania pozytywnych wyników w nauce.
          • Wszelkie wady fizyczne dziecka, zwłaszcza wady wzroku i słuchu jeśli nie są systematycznie leczone i odpowiednio korygowane utrudniają uzyskiwanie sukcesów


          Omówione wyżej zasady są dość ogólne. Nie da się sformułować gotowej recepty, jak pomagać dziecku. Do każdego należy podchodzić indywidualnie. Jedne dzieci nie mają prawie żadnych problemów z nauka, innym nie idzie z większości przedmiotów.

          Rodzicielska „pierwsza pomoc” powinna być wiec dostosowana do potrzeb dziecka, a rodzice znają swoje dzieci najlepiej. Warto jednak pamiętać słowa prof. Zenona Klemensiewicza: „Żeby innych zapalić, trzeba samemu płonąć” Wiele dzieci ma trudności z motywacją do nauki, bo zamiast chodzić do szkoły wolałyby robić coś zupełnie innego.

          Rodzice powinni dostarczać motywacji i stwarzać odpowiednie warunki do nauki. Zacząć należy od uświadomienia dzieciom, że zdaniem rodziców, szkoła i postępy w nauce są czymś bardzo ważnym.

          Choć wiele dzieci zajmuje buntowniczą postawę, tak naprawdę liczą się z opinią rodziców i chcą ich zadowolić. Jeżeli rodzice mówią, że nauka jest ważna, to dzieci również tak uważają. Jeżeli natomiast wyrażają się lekceważąco o szkole i nauczycielach, to nie powinno ich zaskoczyć, że dzieci będą powtarzać to samo.

          Rodzic powinien pamiętać, że nauczyciel jest jego sprzymierzeńcem  w  wychowaniu, a nie wrogiem. Dlatego też rodzice winni utrzymywać stały kontakt ze szkołą, współpracować z nauczycielami i wychowawcą, bez względu czy ich dzieci osiągają sukcesy czy też porażki.

          Strona internetowa  - www.pcdn.edu.pl/mjankowska/pomoc_w_nauce_rodzic.htm

           

          Chcę, aby moje dziecko poprawnie mówiło - rady dla rodziców

          Rodzice w wieku przedszkolnym często zastanawiają się, czy ich dziecko mówi poprawnie, czy też rozwój mowy jest opóźniony lub zaburzony. Zadanie intensywnego przygotowania dziecka do szkoły polega między innymi na roztaczaniu troskliwej opieki nad ostatnią fazą kształtowania się mowy, tak aby była ona już dojrzała.

          Rodzicom powinno zależeć na jak najlepszym przygotowaniu dziecka do podjęcia nauki szkolnej, powinni być zainteresowani pracą stymulującą rozwój mowy dziecka na tyle, aby mogli powodzić profilaktykę logopedyczną poprzez interakcję ze swoimi dziećmi i współpracę z logopedą. Zapobieganie i korekcja wad wymowy, to również w prostej zależności zapobieganie trudnościom i niepowodzeniom szkolnym. Bowiem dziecko źle mówiące najczęściej pisze z błędami, słabo czyta, przejawia zahamowania w swobodnym wypowiadaniu się.

          Jak postępować, aby rozwój mowy przebiegał prawidłowo?

          Oto ważniejsze zalecenia dotyczące wczesnej profilaktyki:

          1. Wypowiedzi osób z najbliższego otoczenia powinny być poprawne. Do dziecka należy mówić powoli, wyraźnie. Należy unikać języka dziecinnego (spieszczania) w trakcie rozmowy z dzieckiem.

          2. Dziecko powinno reagować na aktywność uczuciową i słowną otoczenia. W przypadku, gdy brak takiej reakcji, można podejrzewać niedosłuch. Konieczna jest wtedy kontrola.

          3. Nie należy gasić naturalnej skłonności dziecka do mówienia obojętnością, cierpką uwagą, lecz słuchać uważnie wypowiedzi, zadawać dodatkowe pytania, co przyczyni się do korzystnego rozwoju mowy.

          4. Nie wolno poprawiać wymowy dziecka, żądać by kilkakrotnie powtarzało dane słowo, zawstydzać, karać za wadliwą wymowę. Hamuje to chęć do mówienia, a co z tym idzie w konsekwencji dalszy rozwój mowy.

          5. Wskazane jest częste opowiadanie dziecku bajek, czytanie, oglądanie wspólne filmów i rozmawianie na ich temat.

          6. Nie należy zaniedbywać chorób uszu, gdyż nie leczone mogą powodować niedosłuch, a w następstwie zaburzenia mowy.

          7. Jeśli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy (rozszczepy warg, podniebienia, wady zgryzu lub uzębienia), konieczne jest zapewnienie opieki lekarza specjalisty, gdyż wady te są przyczyną zaburzeń mowy. Pamiętajmy, że zbyt długie karmienie butelką powoduje wady wymowy  (międzyzębowość), a unikanie podawania dziecku twardych pokarmów powoduje brak sprawności narządów artykulacyjnych, co znacznie utrudnia proces rozwoju mowy.

          8. Dziecka leworęcznego nie należy zmuszać do posługiwania się ręką prawą w okresie kształtowania mowy. Naruszanie w tym okresie naturalnego rozwoju sprawności ruchowej zaburza funkcjonowanie mechanizmu mowy. Prowadzi to często do zaburzeń mowy, a w szczególności do jąkania.

          9. Nie należy wymagać zbyt wczesnego wymawiania poszczególnych głosek. Dziecko nie przygotowane pod względem sprawności narządów artykulacyjnych, niedostatecznie różnicujące słuchowo dźwięki mowy, a zmuszane do artykulacji zbyt trudnych dla niego głosek, często zaczyna je zniekształcać, wymawiać nieprawidłowo. Tworzymy u dziecka w ten sposób błędne nawyki artykulacyjne, trudne do zlikwidowania (np. wymaganie aby 3-4 latka aby  prawidłowo wypowiadał słowo” rower”).

          Autorem artykułu jest mgr Aleksandra Jaźwiec - specjalista logopeda.

          Bezpieczeństwo naszych dzieci

           

          Drodzy Rodzice

          Pierwszy rok w szkole to wielkie wydarzenie dla Państwa pociech. Przed Waszymi dziećmi otwiera się nowy, nieznany świat. Poznają nie tylko literki i cyfry, ale także uczą się, jak sobie radzić w rozmaitych sytuacjach. Z pewnością muszą być bardziej samodzielne, dlatego ten okres jest dobrą okazją dla Rodziców, by porozmawiać z dziećmi o bezpieczeństwie.

           

          BEZPIECZEŃSTWO W DRODZE DO SZKOŁY

           

          Drogi Rodzicu

          • Należy przestrzec dziecko, by pod żadnym pozorem nie korzystało z propozycji nieznanych osób, które oferują podwiezienie,poczęstunek itp.
          • Możesz wytyczyć dziecku stałą i bezpieczną trasę do szkoły, z której nie powinno zbaczać. Powiedz mu, że poruszając się po drodze z przyjaciółmi jako grupa, powinni iść „gęsiego”.
          • Warto zapoznać dziecko z zasadami ruchu drogowego: poruszania się chodnikiem lub lewą stroną drogi, przechodzenia na pasach tylko kiedy droga z obu stron jest wolna.
          • Staraj się, aby Twoje dziecko było zawsze dobrze widoczne. Zaopatrz je w elementy odblaskowe na wierzchnim ubraniu (z przodu i z tyłu) tak, aby odbijały światła reflektorów nadjeżdżających pojazdów.
          • Pamiętaj, że dziecko w wieku do 7 lat może poruszać się po drodze tylko pod opieką osoby, która osiągnęła wiek co najmniej 10 lat
          • Jeśli Twoje dziecko dojeżdża do szkoły autobusem, naucz je, aby nie wchodziło na jezdnię zza pojazdu. Niech poczeka z przechodzeniem przez jezdnię aż autobus odjedzie.
          • Gdy dowozisz swoje dziecko do szkoły samochodem, zadbaj, by wysiadało w bezpiecznym miejscu.
          • Wspólne wycieczki rowerowe mogą być okazją do przekazania dziecku informacji na temat zasad jazdy na rowerze. Rodzic zawsze jest przykładem.
          • Dobrze, gdy uświadomisz dziecku jak niebezpieczne jest bawienie się z napotkanymi przypadkowo zwierzętami, czy nieznanymi przedmiotami.

           

          BEZPIECZEŃSTWO W SZKOLE

          • Postaraj się nauczyć dziecko zasad bezpiecznej zabawy. Warto wskazać zabawy, które niosą ze sobą zagrożenie: skakanie po murkach, bieganie po schodach, zjeżdżanie po poręczach, itp.
          • Niech Twoje dziecko będzie świadome, że podczas zabawy musi uważać na inne dzieci. Poprzez nieuważne zachowania może zrobić krzywdę swoim koleżankom i kolegom.
          • Dobrze, jeśli porozmawiasz z dzieckiem na temat przemocy w szkole. Pamiętaj, że przemoc może przyjmować różne formy, zarówno fizyczne jak i psychiczne. Jest nią każda sytuacja, w której starsze, silniejsze lub pewniejsze siebie dziecko krzywdzi inne dzieci. Przemocą i znęcaniem się jest również wyśmiewanie, obgadywanie, grożenie, gesty czy wrogie miny.
          • Staraj się obserwować swoje dziecko. Kiedy zauważysz zmiany w jego zachowaniu koniecznie z nim porozmawiaj i dowiedz się, co jest tego powodem.
          • Ważne, by nie ignorować problemów dziecka. Staraj się zawsze reagować.
          • Warto stale zapewniać dziecko o swojej otwartości. Poproś, by informowało Cię o wszystkich swoich problemach i wątpliwościach.
          • Gdy dziecko zgłosi Ci problem przemocy, wyłudzania lub znęcania się w szkole, dobrze, gdy zwrócisz się z tym do pedagoga, nauczycieli i dyrektora.
          • Postaraj się nie dawać dziecku dużych sum pieniędzy do szkoły. Lepiej, gdy zje pełnowartościowe śniadanie w domu (dobrym pomysłem są kanapki z dodatkiem warzyw i ciepłe kakao). Aby nie było głodne w ciągu dnia, do szkoły niech zabierze drugie śniadanie np. kanapkę, sok czy owoc.

           

          BEZPIECZEŃSTWO W DOMU

           

          • Staraj się rozmawiać z dzieckiem, by pod żadnym pozorem nie wpuszczało obcych ludzi do mieszkania/domu. Zaznacz, by nie udzielało obcym osobom informacji przez telefon. Na pytanie, gdzie są rodzice, dziecko powinno odpowiadać, że znajdują się w pobliżu.
          • Warto ostrzec dziecko przed niebezpiecznymi zabawami w domu, np. wychylaniem się przez okno, czy balkon.
          • Pod żadnym pozorem nie powinieneś pozwolić dziecku bawić się ogniem, gazem, czy prądem. Dobrze, gdy porozmawiasz z nim na temat konsekwencji, jakie może nieść ze sobą taka zabawa.
          • Postaraj się przechowywać lekarstwa z dala od dzieci tak, by nie miały do nich dostępu. Poinformuj dziecko, że nie może zażywać żadnych leków bez Twojej wiedzy.
          • W miejscu widocznym i łatwo dostępnym (najlepiej przy telefonie) warto powiesić kartkę z numerami telefonów służb ratowniczych, aby w sytuacjach zagrożenia dziecko mogło zareagować.
             

          Staraj się nie pozostawiać dziecka bez kontroli podczas korzystania z Internetu. Możecie ustalić ramy czasowe, kiedy może z niego korzystać, razem poszukać stron, które je zainteresują. Dobrze, jeśli uczulisz dziecko na niebezpieczeństwa czyhające w Internecie, ostrzeżesz przed umawianiem się z osobą poznaną za pomocą Internetu (możesz wskazać, by dziecko informowało Cię, gdy ktoś chce się z nim spotkać), nauczysz, by nie podawało swoich danych obcym osobom. Pamiętaj, że Internet jest miejscem, gdzie dziecko ciekawie i twórczo może spędzać czas. Pozytywnych aspektów kontaktu z Internetem jest znacznie więcej, niż negatywnych.

           

          OPRACOWAŁ – PEDAGOG SZKOLNY MAGDALENA WOROPAJ-STĘPIEŃ

           

          Wykorzystane zostały informacje ze stron internetowych:

          www.bezpiecznypuchatek.pl/dla-rodzicow/bezpieczenstwo-w-domu.html

          www.bezpieczny.rowerzysta.com/kampania-widocznyrowerzysta

          www.czasdzieci.pl/poznan/wydarzenia/id,10005983.html

          www.dziecisawazne.pl/blw-10-zasad-bezpieczenstwa/

          www.chmurkowo.pl/rwww.odzice-kontra-nauczyciele-część-2.aspx

          www.cik.uke.gov.pl/wiadomoci-przyjaznynet/134-szkoa-bezpiecznego-internetu-

           

          Dysleksja

          „Wszyscy pewnie znają bajkę Andersena o brzydkim kaczątku, ale nie każdy wie, że jej autor był dyslektykiem. Jako uczeń miał kłopoty z ortografią, mylił litery, a nauka języków obcych była dla niego ciężarem. Podobne problemy przeżywa wiele osób z dysleksją”.

          DYSLEKSJA ROZWOJOWA

          to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym.

          DYSLEKSJA TO NIE CHOROBA ALE PROBLEM Z KTÓRYM MOŻNA SIĘ UPORAĆ

          Do tego zespołu należą:

          dysleksja – trudności w czytaniu

          dysortografia – kłopoty z opanowaniem poprawnej pisowni (w tym także nagminne popełnianie błędów ortograficznych, pomimo werbalnej znajomości zasad orograficznych)

          dysgrafia – problem z kaligrafią, czyli tzw. brzydkie pismo, trudne czasami do odczytania przez samego piszącego

          dyskalkulia – zaburzenia zdolności matematycznych – niski poziom rozumowania operacyjnego, kłopoty z pojęciami abstrakcyjnymi np. pojęciem liczby, wielkości

           

          Przyczyny tych trudności spowodowane są:

          -mikrouszkodzeniami tej części kory mózgu, która odpowiedzialna jest za pamięć, rozwój języka, orientację, postrzeganie wzrokowe i słuchowe.

          Uwarunkowania tych zaburzeń są wielorakie:

          -dziedziczność

          -uszkodzenie układu nerwowego (podczas ciąży i porodu o nieprawidłowym przebiegu czy we wczesnym dzieciństwie)

          -zaburzenia hormonalne

          SYMPTOMY – na co powinniśmy zwrócić uwagę

          OKRES NIEMOWLĘCY (do 1 roku życia)

          -Dziecko nie raczkuje lub mało raczkuje

          -Ma trudności z utrzymaniem równowagi w pozycji stojącej

          -Ciało układa się asymetrycznie w pozycji siedzącej lub leżącej

          -Utrzymują się odruchy pierwotne

          OKRES PONIEMOWLĘCY (2, 3 lata)

          -Dziecko późno zaczyna chodzić, biegać

          -Jest nieporadne przy jedzeniu, myciu rąk, układaniu klocków, z trudem zapina duże guziki

          -Niechętnie rysuje, nie umie narysować koła w wieku 3 lat

          -Późno wypowiada pierwsze słowa (po 1 roku życia) czy zdania (po 3 roku życia)

          OKRES PRZEDSZKOLNY (5, 6 lat)

          -Dziecko jest niezdarne w ruchach

          -Ma kłopoty z utrzymaniem równowagi podczas chodzenia po krawężniku

          -Z trudem uczy się jeździć na rowerku czy hulajnodze

          -Z trudem sznuruje buty

          -Źle trzyma ołówek i nieporadnie rysuje

          -Z trudem układa puzzle

          -Z trudem zapamiętuje wierszyki i piosenki

          -Zniekształca wyrazy

          -Nie wymienia kolejno nazw pór roku, dni tygodnia

          -Nie umie wskazać prawej, lewej ręki

          OKRES SZKOLNY (klasy I – III)

          -Dziecko niechętnie uczestniczy w zabawach ruchowych

          -Ma trudności z używaniem nożyczek

          -Ma trudności z wyodrębnieniem szczegółów różniących dwa obrazki

          -Z trudem wyodrębnia sylaby i głoski ze słów i z trudem syntetyzuje je w wyrazy

          -Nie zapamiętuje więcej niż jedno polecenie w tym samym czasie

          -Utrzymuje się oburęczność

          -Z trudem uczy się tabliczki mnożenia

          -Nie pamięta liter

          -Myli litery podobne

          -Wolno czyta

          -Pisze niepoprawnie

          -Brzydko pisze, nie mieści się w liniaturze, zagina rogi

          -Przekręca złożone wyrazy

          Pamiętajcie!

          Osoba z dysleksją rozwojową nie jest mniej inteligentna czy leniwa. Potrzebuje jedynie więcej czasu, aby opanować umiejętności takie jak pisanie i czytanie. Im wcześniej ryzyko dysleksji lub dysleksja rozwojowa zostaną zdiagnozowane, tym większa szansa, że przy odpowiedniej pracy ich niekorzystne następstwa będą zminimalizowane.
           

          DEKALOG DLA RODZICÓW DZIECI DYSLEKTYCZNYCH

          (opr.: prof. dr hab. Marta Bogdanowicz)

           

          NIE - "nie czyń bliźniemu, co Tobie niemiłe".

          Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.

          Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizujesz je to do pracy.

          Nie łudź się, że dziecko "samo z tego wyrośnie", "weźmie się w garść", "przysiądzie fałdów" lub że ktoś je z tego "wyleczy".

          Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.

          Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń

          TAK - "strzeżonego Pan Bóg strzeże"

          Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym

          Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą).

          Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego kłopotach szkolnych.

          Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek. Spraw, aby praca z dzieckiem była przyjemna dla was obojga.

          Aby jak najwcześniej pomóc dziecku:

          zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga,

          korzystaj z odpowiedniej literatury i fachowej pomocy nauczyciela - terapeuty (w formie terapii indywidualnej i grupowej),

          bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym

          Literatura:

          Bogdanowicz M. (1994). O dysleksji czyli specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu - odpowiedzi na pytania rodziców i nauczycieli. Wydawnictwo Popularnonaukowe LINEA, Lubin.

          Czajkowska I., Herda K. (1989; 2000). Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w szkole. WSiP, Warszawa.

          Szurmiak M. (1987). Podstawy reedukacji uczniów z trudnościami w czytaniu i pisaniu. WSiP, Warszawa.

           

          Zasady bezpiecznego korzystania z internetu przez dzieci

           

          Wszystkich rodziców i nauczycieli, którzy chcieliby dowiedzieć się więcej na temat niebezpieczeństw czyhających na dzieci w Internecie oraz tych, którzy chcieliby poznać skuteczne metody na wyeliminowanie zagrożeń, zapraszam na polecane strony:

          www.dzieckowsieci.fdn.pl – strona programu „Dziecko w sieci”, skoncentrowanego na ochronie dzieci i młodzieży przed internetowymi zagrożeniami.

          www.saferinternet.pl – oficjalna strona projektu Komisji Europejskiej, realizowanego w Polsce przez Konsorcjum Fundację Dzieci Niczyje i Naukowa Akademicką Sieć Komputerową.

          www.necio.pl – serwis o bezpieczeństwie online przeznaczony dla najmłodszych dzieci.

          www.helpline.org.pl - strona projektu helpline.org.pl zajmującego się pomocą dzieciom i młodzieży w sytuacji zagrożenia w Internecie.

           

          Poradnik dla Rodziców i Nauczycieli Dotyczący Bezpieczeństwa w Sieci

           

          Poradnik dla rodziców i nauczycieli dotyczący bezpieczeństwa w sieci: Tak jak w realnym świecie, również w sieci rodzice czy nauczyciele muszą nauczyć dziecko, jak należy unikać niebezpieczeństw i radzić sobie w różnych sytuacjach

          * Nigdy nie udostępniaj informacji umożliwiających identyfikację — adresu domowego, nazwy szkoły ani numeru telefonu — w wiadomościach dostępnych publicznie, np. na czatach lub listach dyskusyjnych. Przed udostępnieniem takich informacji w wiadomości e-mail upewnij się, czy osoba, z którą kontaktuje się Twoje dziecko, jest kimś, kogo znacie i komu możecie zaufać. Zastanów się dokładnie przed udzieleniem wszelkich danych osobowych, takich jak wiek, informacje finansowe lub stan cywilny. Nie umieszczaj zdjęć swoich dzieci w publicznie dostępnych listach dyskusyjnych lub witrynach. Zastanów się nad korzystaniem z pseudonimu, unikaj podawania imienia, nazwiska i adresu e-mail Twojego dziecka w katalogach i profilach dostępnych publicznie. Dowiedz się o zasadach ochrony prywatności stosowanych przez Twojego dostawcę usług internetowych i korzystaj z przysługujących Ci praw ochrony danych osobowych.

          * Zachęcaj dziecko, by zachowywało ostrożność podczas udostępniania danych osobowych. Ważne jest, aby dorośli byli świadomi, że wiele witryn internetowych wymaga od dzieci podania danych osobowych w celu uzyskania dostępu do treści. Świadomość, kiedy i gdzie można podać dane osobowe, ma kluczowe znaczenie. Podstawowa zasada mówi, że dziecko nigdy nie powinno podawać imienia i nazwiska, numeru telefonu ani swojego zdjęcia bez Twojej zgody.

          * Zapoznaj się z Internetem i serwisami, z których korzysta Twoje dziecko. Jeśli nie wiesz, jak się zalogować, poproś dziecko o pomoc. Poproś też, by pokazało, co robi w Internecie, i zapoznaj się z wszelkimi rozrywkami dostępnymi w sieci. Dowiedz się, czy Twoje dziecko ma bezpłatne konto e-mail w witrynie internetowej w rodzaju kont często oferowanych przez serwisy Hotmail lub Yahoo!®, i dowiedz się, jakich nazw użytkownika i haseł używa.

          * Rozmawiaj z dzieckiem o ryzyku wiążącym się ze spotkaniem twarzą w twarz z internetowym znajomym. Dorośli powinni rozumieć, że Internet może być pozytywnym miejscem spotkań dla dzieci, w którym mogą nawiązywać nowe znajomości. Aby jednak uniknąć niemiłych doświadczeń, należy starać się, aby dzieci nie spotykały się z nieznajomymi poznanymi w Internecie bez towarzystwa dorosłych, przyjaciół lub innych zaufanych osób. W każdej sytuacji dziecko powinno najpierw uzyskać zgodę rodziców na takie spotkanie.

          * Nigdy nie odpowiadaj na wiadomości sugestywne, obsceniczne, agresywne, zawierające groźby lub wprawiające w zakłopotanie. Zachęcaj dziecko do informowania Cię o otrzymaniu takiej wiadomości. Jeśli Ty lub Twoje dziecko otrzymanie wiadomość napastliwą, o podtekście seksualnym lub zawierającą groźbę, prześlij kopię tej wiadomości do swojego dostawcy usług internetowych i poproś o pomoc. Powiedz dziecku, aby nie klikało w linki otrzymane w wiadomościach e-mail od nieznanych osób. Takie łącza mogą prowadzić do witryn internetowych zawierających treści seksualne lub w inny sposób niestosowne, mogą też spowodować zainfekowanie komputera wirusem. Jeśli ktoś przyśle Twojemu dziecku wiadomość lub obrazy o wulgarnym, nieprzyzwoitym, sprośnym lub obscenicznym zabarwieniu z zamiarem wywołania irytacji, napastowania lub grożenia lub jeśli dysponujesz informacjami dotyczącymi przesyłania, używania lub oglądania pornografii dziecięcej w Internecie, zgłoś to natychmiast do NCMEC’s CyberTipline pod numerem 1 800 843 5678 lub adresem www.cybertipline.com. Ustanów rozsądne zasady i wskazówki dotyczące korzystania z komputera przez Twoje dziecko.

          * Pamiętaj, że osoby korzystające z Internetu nie zawsze są tymi, za kogo się podają. Ponieważ nie jesteś w stanie ani zobaczyć, ani usłyszeć takiej osoby, możesz łatwo paść ofiarą oszusta, który ukrywa swoją tożsamość. Może więc zdarzyć się i tak, że osoba podająca się za „12-letnią dziewczynkę" może być w rzeczywistości 40-letnim mężczyzną.

          * Pamiętaj, że nie wszystko, co czytasz w Internecie, jest prawdą. Każda oferta typu „zbyt dobra, aby mogła być prawdziwa" w większości przypadków odpowiada tej właśnie ocenie. Zachowaj ostrożność w stosunku do ofert zawierających warunek spotkania, odwiedzin u Ciebie w domu lub przesyłania pieniędzy lub informacji dotyczących karty kredytowej.

          * Nie krytykuj zanadto chęci eksploracji Internetu Twojego dziecka. Dzieci mogą przypadkowo natknąć się w Internecie na treści przeznaczone dla dorosłych. Jeśli dziecko świadomie szuka takich witryn, pamiętaj, że ciekawość związana z niedostępnymi treściami jest naturalna dla dzieci. Spróbuj wykorzystać to jako punkt wyjściowy do dyskusji na temat takich treści i być może wspólnego opracowania zasad dotyczących ich przeglądania. Należy zachować realizm w związku ze sposobami korzystania z Internetu przez dziecko.

          *Ustanów rozsądne zasady i wskazówki dotyczące korzystania z komputera przez Twoje dziecko. Przedyskutuj z dzieckiem te zasady i umieść je koło komputera dla przypomnienia. Pamiętaj, aby monitorować przestrzeganie tych zasad przez dziecko, zwłaszcza w kwestii czasu spędzanego przez dziecko przed komputerem. Nadmierne korzystanie z usług sieciowych lub Internetu, zwłaszcza nocą, może sygnalizować potencjalny problem. Pamiętaj, że komputery i usługi sieciowe nie powinny być traktowane jako elektroniczne niańki.

          * Razem sprawdzajcie aplikacje blokujące, filtrujące i oceniające witryny. Pamiętaj, by robić to wspólnie. Zastanów się nad ustawieniem komputera w ogólnodostępnym pokoju zamiast w pokoju dziecka. Spróbuj poznać „przyjaciół w sieci" — tak jak znasz wszystkich przyjaciół swojego dziecka. Jeśli Twoje dziecko ma telefon komórkowy, porozmawiaj z nim o bezpiecznym korzystaniu z niego. Zasady dotyczące korzystania z komputera są stosowane również w odniesieniu do telefonów komórkowych.

          * Naucz dziecko krytycyzmu wobec źródeł informacji w Internecie. Wiele dzieci korzysta z Internetu, aby poszerzać i pogłębiać swoją wiedzę w związku z nauką i zainteresowaniami. Użytkownicy sieci powinni pamiętać, że nie wszystkie informacje w Internecie są prawdziwe. Ucz dzieci sposobów weryfikacji znajdowanych informacji poprzez porównywanie różnych źródeł traktujących o tych samych zagadnieniach.

          * Zachęcaj do przestrzegania netykiety. Netykieta to nieformalny zbiór zasad zachowania w Internecie. Jak w codziennym życiu, tak i w Internecie należy przestrzegać nieformalnych zasad etycznych regulujących zachowanie wobec innych. Obejmuje to bycie grzecznym, używanie odpowiedniego języka, powstrzymywanie się od podnoszenia głosu (używania wielkich liter) lub atakowania innych osób. Dzieci, tak jak dorośli, nie powinny czytać cudzych wiadomości e-mail ani kopiować materiałów chronionych prawem autorskim.

          * Pamiętaj, że pozytywne aspekty Internetu przeważają nad negatywnymi. Internet jest doskonałym źródłem wiedzy i rozrywki dla dzieci. Zachęcaj dziecko do świadomego odkrywania pełnego potencjału Internetu.

          Źródło informacji: http://www.stardoll.com/pl/

          (Niniejsze porady zostały zaczerpnięte z amerykańskiej witryny www.safekids.com (National Center of Exploited and Missing Children) i z europejskiej witryny www.saftonline.org, Safety Awareness, Facts and Tools.Na National Center for Missing and Exploited Childrenznajdziesz więcej informacji o bezpieczeństwie w sieci i o tym jak zgłosić Pornografię dziecięcą lub Seksualne Wykorzystywanie dzieci.)

           

          Jak Rodzice mogą pomóc nieśmiałemu dziecku?

          Pewnie niektórzy rodzice powiedzą, że nieśmiałość ich dziecka nie jest taka straszna, nie przeszkadza im za bardzo, kochają je takim, jakie ono jest itd. Myślę, że taka postawa rodziców jest bardzo potrzebna dzieciom. Warto tylko jeszcze zwrócić uwagę na to, czy nieśmiałość nie okrada dziecka z możliwości życiowych.
          I chocia
          ż wiele dzieci wyrasta z nieśmiałości, te które stają się nieśmiałymi dorosłymi tracą chyba zbyt wiele. Co zatem mogą zrobić rodzice?

           

          Przyjrzyj się specyfice nieśmiałości swojego dziecka:

          Zwróć uwagę, czy twoje dziecko jest nieśmiałe w kontakcie z jedną osobą czy w grupie;czy tylko w nowych, nieznanych czy wszystkich sytuacjach społecznych; czy dziecko ma zahamowania tylko w bardzo określonych sytuacjach (np. telefonowanie, jedzenie w miejscu publicznym, zabawa) czy we wszystkich. Zbadanie specyfiki trudności społecznych dziecka pozwoli określić, jakich umiejętności powinno ćwiczyć.

          Modeluj pewność siebie w sytuacjach społecznych

          Modelowanie to najbardziej naturalny sposób uczenia się u dzieci. Zatem:

          1) Pierwszy mów: „Dzień dobry” znajomym i przedstawiaj się;

          2) Bądź przyjazny do ludzi;

          3) Praw innym komplementy;

          4) Pomagaj innym, gdy widzisz taką potrzebę;

          5) Podejmuj ryzyko i komentuj, jest to ważne (np. „Myślałam, że będzie trudniej”,

          „Myślałem, że pójdzie mi lepiej, ale przynajmniej wiem co robić następnym razem”);

          Wszystko jest trudniejsze dla dziecka , gdy rodzice są nieśmiali , wiec musimy sami pracować również nad sobą J

          Ćwicz w domu sytuacje społeczne trudne dla dziecka (uścisk ręki, patrzenie w oczy, rozmowy z innymi dziećmi i dorosłymi, przedstawianie się itp.)

          Unikaj:

          1) Publicznego ośmieszania dziecka;

          2) Publicznego krytykowania ludzi;

          3) Poniżania siebie, gdy ci coś nie wyjdzie;

          4) Poniżania dziecka, gdy mu coś nie wyjdzie;

          Ucz umiejętności społecznych jak najwcześniej;

          1) Organizuj spotkania z innymi dziećmi w domach;

          2) Ucz, jak wchodzić w grupę i jak z niej wychodzić;

          3) Tłumacz, na czy polega przyjaźń;

          4) Całą rodziną ćwiczcie bycie w dobrym kontakcie (uśmiechanie się, komplementowanie wzajemne, uściski rąk);

          5) Proponuj zabawy w ćwiczenie zachowań społecznych poza domem, np. w proszenie o pomoc w sklepie, pytanie o drogę, zakupy w lokalnym sklepie, uśmiechanie się do ludzi, mówienie „dzień dobry” itp. Warto zwrócić uwagę, jaką zmianę może przynieść dziecku nauczenie go tak prostego zachowania jak uśmiechanie się!

          Ucz, że istnieje więcej niż jeden sposób patrzenia na sprawy, więcej niż jedno rozwiązanie problemu;

          1) Porażka uczy, czego mamy nie robić, by osiągnąć to, co chcemy.

          2) Ucz dziecko poszukiwania rozwiązań, aż znajdzie właściwe (ćwicz w sytuacjach życia codziennego).

          Zachęcaj do zmian małymi kroczkami;

          Duże kroki mogą bardzo zniechęcić nieśmiałych. Metoda głębokiej wody (np. wysłanie dziecka na obóz) jest dobra tylko wtedy, gdy jesteś pewny pozytywnego rezultatu. Gdy nie – pozwól dziecku wchodzić wolno!

          Najpewniejszym sposobem pokonania nieśmiałości u dzieci jest pozwolenie im na robienie tak małych kroczków, by częściej doświadczały sukcesu niż porażki, a jest to najbardziej prawdopodobne w zadaniach, w których są dobre.

          Pomóż dziecku odkryć zdolności i umiejętności, które czynią go wyjątkowym;

          Rozpoznaj zdolności dziecka – najpierw te, które może realizować w samotności. Następnie, stopniowo, pozwól mu się wykazać najpierw w gronie wspierających dorosłych, a potem wśród rówieśników;

          Pomóż dziecku nauczyć się radzić sobie z emocjami;

          Oczywiście, że należy okazać wsparcie dziecku, gdy mu ciężko, ale warto pamiętać, że im więcej uwagi poświęcamy zachowaniu, tym bardziej je wzmacniamy. Ucz zatem również, że trudne uczucia, jak porażki – to źródło naszej edukacji.

          Ucz tolerancji i szacunku dla innych;

          Nieśmiałe dzieci są zwykle bardzo krytyczne wobec siebie i innych. Dlatego pokazuj, że ludzie nie muszą być idealni, by być wartościowymi. Im więcej okazujesz wyrozumiałości w stosunku do innych, tym bardziej dzieci będą wyrozumiałe wobec siebie... (i ciebie).

          Rozumnie używaj etykietki „nieśmiały”

          1) Zawsze łącz nieśmiałość z czymś pozytywnym („Jesteś nieśmiałym dzieckiem, jak wielu wybitnych ludzi – Einstein, Kidman, Hanks, J. Roberts);

          2) Nie używaj nieśmiałości, jako wymówki dla dziecka, by nie musiało próbować;

          3) Podkreślaj inne ważne cechy dziecka, w które naprawdę wierzysz

          4) Nie używaj etykietki, gdy nie jesteś absolutnie przekonany, że będzie to miało pozytywny efekt;

           

          Źródło: http://www.rodziceidzieci.com